خستگی
پنجره ها بازن، هوا خنک تر شده نسبت به دیروز. از پنجره ابرا رو میبینم و دو تا کبوتر که روی بام ساختمون نماسنگی نشستن. صدای بچه میاد، از این بچه های دو ساله که هنوز صحبت کردن رو بلد نیستن، از اینا که هنوز زیرگردنشون بوی نوزادی میده، دوس داری درسته قورتشون بدی.
هوا افتابیه و انگار نه انگار که امروز و الان، عصر دیشبی بود که تا صبح خوابمون نبرد. یه شب طولانی که هر لحظه اش رو توی تلگرام سپری میکردیم تا خبرایی که در کسری از ثانیه مخابره میشدن رو از دست ندیم.
امروز هم عصر همون دیشبه. البته که اشتباه نکنید. من به این خاطر نبوده که دیشب نخوابیدم! کلا شبا نمیخوابم! الان هم رکورد رو زدم بعضی وقتا ده صبح میخوابم!!!! سه بعد ازظهر بیدار میشم!!!!
بدنا هم کرختم. حوصله هیچی ندارم. مخصوصا که این چند روز هم به زور انگار یکی داره منو میکشونه کشون کشون که نماز بخونم. یعنی تنها چیزی که منو مجبور میکنه تغییری بدم به وضعیتم نمازه!
میدونم دواش چیه! فعالیت بدنی. ولی حوصله شو ندارم. این وضعیت خنده دار نیست! نمیدونم اسمشو چی بزارم؟! افسردگی. نه دیگه اغراقه چون نیستم. بیشتر خستم. از خودم.
